هیاءة
لغتنامه دهخدا
هیاءة. [هََ ءَ ] (ع مص ) خوش شکل و هیأت شدن . (اقرب الموارد). || (اِ) حال چیزی و کیفیت آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || پیکر. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (دهار). || نهاد. (منتهی الارب ) (ترجمان علامه ٔ جرجانی ترتیب عادل بن علی ) (آنندراج ).
