هیبة
لغت‌نامه دهخدا
هیبة. [ هََ ب َ ] (ع مص ) ترسیدن . (تاج المصادربیهقی ) (اقرب الموارد) (آنندراج ). هیبت . || شکوه داشتن . (المصادر زوزنی ). || توقیرو تعظیم کردن . (اقرب الموارد). || (اِ) ترس و بیم . (آنندراج ) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
- امثال :
الهیبة خیبة ؛ ترس مایه ٔ نومیدی است .
|| پرهیز. (آنندراج ) (منتهی الارب ). تقیه . (اقرب الموارد). || بزرگی . (آنندراج ) (منتهی الارب ). || (اصطلاح صوفیه ) اثر مشاهده ٔ جلال خداوند است در قلب و گاه از اثر جمال است که جمال جلال بوده باشد. (تعریفات سید جرجانی ). و رجوع به هیبت شود.
- امثال :
الهیبة خیبة ؛ ترس مایه ٔ نومیدی است .
|| پرهیز. (آنندراج ) (منتهی الارب ). تقیه . (اقرب الموارد). || بزرگی . (آنندراج ) (منتهی الارب ). || (اصطلاح صوفیه ) اثر مشاهده ٔ جلال خداوند است در قلب و گاه از اثر جمال است که جمال جلال بوده باشد. (تعریفات سید جرجانی ). و رجوع به هیبت شود.
