هیتال
لغت‌نامه دهخدا
هیتال . [ هََ ] (اِخ ) رجوع به هیاطله شود :
مناره برآرم به شمشیر و گنج
ز هیتال تا کس نماند به رنج
نمانم به جایی پی خوشنواز
به هیتال و ترک از نشیب وفراز.
مر او را سبک شاه در بر گرفت
ز هیتال و چین دست بر سر گرفت .
سوی شاه هیتال شد ناگهان
ابا لشکر و گنج و چندی مهان .
که از مرز هیتال تا مرز چین
نباید که کس پی نهد بر زمین .
مناره برآرم به شمشیر و گنج
ز هیتال تا کس نماند به رنج
نمانم به جایی پی خوشنواز
به هیتال و ترک از نشیب وفراز.
فردوسی (از انجمن آرا).
مر او را سبک شاه در بر گرفت
ز هیتال و چین دست بر سر گرفت .
فردوسی .
سوی شاه هیتال شد ناگهان
ابا لشکر و گنج و چندی مهان .
فردوسی .
که از مرز هیتال تا مرز چین
نباید که کس پی نهد بر زمین .
فردوسی .
