هین
لغت‌نامه دهخدا
هین . (صوت ) آوازی که بدان خر را زجر کنند :
هان و هینش کنم از حکمت زیرا خر
بازگردد ز ره گمره به هان و هین .
- هین و هی ؛ حکایت صوت بازداشتن و منع کردن کسی یا چیزی از حرکت :
هین بزرگ بازنگردد به هین و هی .
هان و هینش کنم از حکمت زیرا خر
بازگردد ز ره گمره به هان و هین .
ناصرخسرو.
- هین و هی ؛ حکایت صوت بازداشتن و منع کردن کسی یا چیزی از حرکت :
هین بزرگ بازنگردد به هین و هی .
منوچهری .
