وامئة
لغت‌نامه دهخدا
وامئة. [ م ِ ءَ ] (ع اِ) بلا و سختی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). داهیة. گویند: وقع فلان فی وامئة؛ ای داهیة. (منتهی الارب ). || ذهب ثوبی فماادری وامئته ؛ ای داهیته التی ذهبت ْبه . (منتهی الارب )؛ رفت جامه ٔ من و نمی دانم که برد آن را و این را در سختی و بلا گویند. (ناظم الاطباء).
