واگشتن
لغت‌نامه دهخدا
واگشتن . [ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) بازگردیدن . (آنندراج ).بازگشتن . مراجعت کردن . برگشتن . انصراف :
رهی کان از شدن باشد نشیبی
چو واگشتی همی باشد فرازی .
نشاید کردبر بیمار خود زور
که بس بیمار واگشت از لب گور.
به واگشتن توانی زین طرف رست
که کپی هم بدین فن ز آن کشف رست .
چون که واگشتم ز حیرتهای دل
طفل را آنجا ندیدم وای دل .
چون که واگشتم ز پیکار برون
روی آوردم به پیکار درون .
رهی کان از شدن باشد نشیبی
چو واگشتی همی باشد فرازی .
ناصرخسرو.
نشاید کردبر بیمار خود زور
که بس بیمار واگشت از لب گور.
نظامی .
به واگشتن توانی زین طرف رست
که کپی هم بدین فن ز آن کشف رست .
نظامی .
چون که واگشتم ز حیرتهای دل
طفل را آنجا ندیدم وای دل .
مولوی .
چون که واگشتم ز پیکار برون
روی آوردم به پیکار درون .
مولوی .
