وحاة

وحاة. [ وَ ] (ع اِ) آواز مردم و جز آن که دراز و خفی باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (المنجد) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). وَحی ̍. (منتهی الارب ): سمعت وحاة الرعد؛ ای صوته الممدود الخفی . (ناظم الاطباء). رجوع به وحی شود. (منتهی الارب ).