وذیة
لغتنامه دهخدا
وذیة. [ وَ ی َ ] (ع اِ) درد. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). وجع. (اقرب الموارد). || بیماری . || عیب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). گویند: ما به وذیة. (منتهی الارب ). || آب اندک . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).