ویران گشتن
لغت‌نامه دهخدا
ویران گشتن . [ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) خراب شدن :
جهان گشت ویران ز کردار اوی
غنوده شد آن بخت بیدار اوی .
چون به خانه ی ْ مرغ اشتر پا نهاد
خانه ویران گشت و سقف اندرفتاد.
جهان گشت ویران ز کردار اوی
غنوده شد آن بخت بیدار اوی .
فردوسی .
چون به خانه ی ْ مرغ اشتر پا نهاد
خانه ویران گشت و سقف اندرفتاد.
مولوی .
