پائین پرستلغتنامه دهخداپائین پرست . [ پ َ رَ ] (نف مرکب ) مطیع. بنده . خدمتکار : نداری شرم ازین خورشید نوشادکنی پائین پرستی چند را یاد.امیرخسرو دهلوی .
