پائین پرستی
لغتنامه دهخدا
پائین پرستی . [ پ َ رَ] (حامص مرکب ) اطاعت . بندگی . خدمتکاری :
بدرگاه خسرو خرامش کنم
بپائین پرستیش رامش کنم .
روا باشد که با این سحر و نیرنگ
به بی سنگی زنم قاروره بر سنگ
کنم آنگاه با صد زیردستی
کنیزان ترا پائین پرستی .
بدرگاه خسرو خرامش کنم
بپائین پرستیش رامش کنم .
نظامی .
روا باشد که با این سحر و نیرنگ
به بی سنگی زنم قاروره بر سنگ
کنم آنگاه با صد زیردستی
کنیزان ترا پائین پرستی .
امیرخسرو دهلوی .