پاکزاده
لغت‌نامه دهخدا
پاکزاده . [ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) پاکزاد. حلال زاده . پاک نژاد. از نژاد پاک . ازنسل پاک . نجیب . اصیل . مقابل ناپاک زاده :
یکی آنکه ناپاک خون پدر
نریزد ز تن پاکزاده پسر.
بگوهر مگر هم نژاده نیند
همان از پدر پاکزاده نیند.
کسی کو ز فرزند او نام برد
چنین گفت کان پاکزاده بمرد.
بدو گفت کای پاکزاده پسر
بمردی و دانش برآورده سر.
بگفت آن که نعمان و منذر چه کرد
ز بهر من این پاکزاده دو مرد.
همان پاکزاده نیاکان من
گزیده سرافراز و پاکان من .
بفرمودشان بازگشتن بجای
چنان پاکزاده جهان کدخدای .
چنین هفت سالش همی آزمود
بهر کار جز پاکزاده نبود.
یکی آنکه ناپاک خون پدر
نریزد ز تن پاکزاده پسر.
فردوسی .
بگوهر مگر هم نژاده نیند
همان از پدر پاکزاده نیند.
فردوسی .
کسی کو ز فرزند او نام برد
چنین گفت کان پاکزاده بمرد.
فردوسی .
بدو گفت کای پاکزاده پسر
بمردی و دانش برآورده سر.
فردوسی .
بگفت آن که نعمان و منذر چه کرد
ز بهر من این پاکزاده دو مرد.
فردوسی .
همان پاکزاده نیاکان من
گزیده سرافراز و پاکان من .
فردوسی .
بفرمودشان بازگشتن بجای
چنان پاکزاده جهان کدخدای .
فردوسی .
چنین هفت سالش همی آزمود
بهر کار جز پاکزاده نبود.
فردوسی .
