پخسانیدن

پخسانیدن .[ پ َ دَ ] (مص ) بخسانیدن . فراهم ترنجانیدن از غم . (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نسخه ٔ آقای نخجوانی ) :
از اوبی اندهی بگزین و شادی و تن آسانی
به تیمار جهان دل را چرا باید که پخسانی .

رودکی .

ای ترک بحرمت مسلمانی
کم بیش بوعده ها نپخسانی .

معروفی .

کفر که کبریت دوزخ اوست و بس
بین چه پخسانید او را این نفس .

مولوی .