پراندوه
لغت‌نامه دهخدا
پراندوه . [ پ ُ اَ ه ْ ] (ص مرکب ) سخت غمگین . سخت غمناک . محزون . پرانده . اسیف :
بشد گیو با دل پراندوه و درد
دودیده پر از آب و رخ لاجورد.
بزرگان ایران پراندوه و درد
رخان زرد و لبها شده لاجورد.
بشد گیو با دل پراندوه و درد
دودیده پر از آب و رخ لاجورد.
فردوسی .
بزرگان ایران پراندوه و درد
رخان زرد و لبها شده لاجورد.
فردوسی .
