پربیم
لغت‌نامه دهخدا
پربیم . [ پ ُ] (ص مرکب ) سخت ترسان . بیمناک . هراسان :
سناندار نیزه بدو نیم گشت
زواره زالکوس پربیم گشت .
چو هومان ز دور آن سپه را بدید
دلش گشت پربیم و دم درکشید.
ز سر تا میانش بدو نیم گشت
دل دیو از آن زخم پربیم گشت .
دلش گشت پربیم و سر پرشتاب
وزو دور شد خورد و آرام و خواب .
جهان از بداندیش پربیم بود
دل نیکمردان بدو نیم بود.
چو آگاهی آمدسوی اردوان
دلش گشت پربیم و تیره روان .
سناندار نیزه بدو نیم گشت
زواره زالکوس پربیم گشت .
فردوسی .
چو هومان ز دور آن سپه را بدید
دلش گشت پربیم و دم درکشید.
فردوسی .
ز سر تا میانش بدو نیم گشت
دل دیو از آن زخم پربیم گشت .
فردوسی .
دلش گشت پربیم و سر پرشتاب
وزو دور شد خورد و آرام و خواب .
فردوسی .
جهان از بداندیش پربیم بود
دل نیکمردان بدو نیم بود.
فردوسی .
چو آگاهی آمدسوی اردوان
دلش گشت پربیم و تیره روان .
فردوسی .
