پرخاش کردن
لغت‌نامه دهخدا
پرخاش کردن . [پ َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) درشتی کردن . مغالظت کردن . تندی کردن . تشدّد کردن . عتاب کردن . معاتبه :
چو نیکی کند کس تو پاداش کن
وگر بد کند نیز پرخاش کن .
ای شب نکنی آنهمه پرخاش که دوش
راز دل من مکن چنان فاش که دوش
دیدی چه دراز بود دوشینه شبم
هان ای شب وصل آنچنان باش که دوش .
پرخاش مکن سخن بیاموز
از من چه رمی چو خر ز قسور.
چو نیکی کند کس تو پاداش کن
وگر بد کند نیز پرخاش کن .
فردوسی .
ای شب نکنی آنهمه پرخاش که دوش
راز دل من مکن چنان فاش که دوش
دیدی چه دراز بود دوشینه شبم
هان ای شب وصل آنچنان باش که دوش .
عنصری .
پرخاش مکن سخن بیاموز
از من چه رمی چو خر ز قسور.
ناصرخسرو.
