پرخمار

پرخمار. [ پ ُ خ ُ ] (ص مرکب ) (چشم ...) که بچشم شراب خوردگان ماند :
بدیده چو قار و برخ چون بهار
چو می خورده ای چشم او پرخمار.

فردوسی .

در چشم پرخمار تو پنهان فسون سحر
در زلف بیقرار تو پیدا قرار حسن .

حافظ.

|| با اثر شراب . مخمور. خمارزده :
دگر روز شبگیر هم پرخمار
بیامد تهمتن بیاراست کار.

فردوسی .

و رجوع به خمار شود.