پردانش

پردانش . [ پ ُ ن ِ ] (ص مرکب ) از پهلوی ، اَویر دانشن . که دانش بسیار دارد. علاّمه :
فریدون پردانش و پرفسون
مر این آرزو را نبد رهنمون .

فردوسی .

جهاندیده پردانش افراسیاب
جز از چاره سازی نبیند بخواب .

فردوسی .

نبیره ٔ جهاندار کاوس کی
دل افروز پردانش و نیک پی .

فردوسی .

فراوان ببودند پیشش بپای
بزرگان پردانش و رهنمای .

فردوسی .

جهانجوی پردانش افراسیاب
بکُندز نشسته بخورد و بخواب .

فردوسی .

چنین گفت با نامور انجمن
بزرگان پردانش و رای زن .

فردوسی .

خردمند و با شرم و با فر و رای
جهان بین و پردانش و رهنمای .

فردوسی .

همه دیده کردند یکسر پرآب
از آن شاه پردانش و زودیاب .

فردوسی .