پرستشگری
لغتنامه دهخدا
پرستشگری . [ پ َ رَ ت ِ گ َ ] (حامص مرکب ) عبادت . حالت و چگونگی و عمل پرستشگر :
هرچه بدهر آدمی است و پری
نیست مگر بهر پرستشگری .
ای به بطالت چو فرومایگان
چند خوری نعمت حق رایگان .
|| خدمت :
پرستشگری راببسته میان
بنزدیک آن تخت شاه جهان .
هرچه بدهر آدمی است و پری
نیست مگر بهر پرستشگری .
ای به بطالت چو فرومایگان
چند خوری نعمت حق رایگان .
؟
|| خدمت :
پرستشگری راببسته میان
بنزدیک آن تخت شاه جهان .
شمسی (یوسف و زلیخا).