پرنهیب
لغت‌نامه دهخدا
پرنهیب . [ پ ُ ن ِ / ن َ ] (ص مرکب ) پرترس . پربیم . پرتشویش . پراضطراب :
از آن خواب کز روزگار دراز
بدید و ز هر کس همی داشت راز
سرش گشت گردان و دل پرنهیب
بدانست کامد بتنگی نشیب .
چو بنمود رخ آفتاب از نشیب
دل موبد از شاه شد پرنهیب
که شاه جهان برنخیزد ز خواب ...
بدان شادمانی و آن فرّ و زیب
چرا شد دل روشنت پرنهیب .
بیامد گریزان و دل پرنهیب
همی تاخت اندر فراز و نشیب .
ز بالا چو برق آمد اندر نشیب
دل از مردن گستهم پرنهیب .
ازو شد دل پیلتن پرنهیب
بترسید کامد بتنگی نشیب .
از آن آگهی شد دلش پرنهیب
سوی چاره برگشت و بند و فریب .
دلش پرنهیب است و پرخون جگر
ز بس درد و تیمار چندین پسر.
بدان برز و بالا ز بیم نشیب
دلش ز آفریدون شده پرنهیب .
دلم گشت از آن خواب بد پرنهیب
ز بالا بدیدم نشان نشیب .
از آن خواب کز روزگار دراز
بدید و ز هر کس همی داشت راز
سرش گشت گردان و دل پرنهیب
بدانست کامد بتنگی نشیب .
فردوسی .
چو بنمود رخ آفتاب از نشیب
دل موبد از شاه شد پرنهیب
که شاه جهان برنخیزد ز خواب ...
فردوسی .
بدان شادمانی و آن فرّ و زیب
چرا شد دل روشنت پرنهیب .
فردوسی .
بیامد گریزان و دل پرنهیب
همی تاخت اندر فراز و نشیب .
فردوسی .
ز بالا چو برق آمد اندر نشیب
دل از مردن گستهم پرنهیب .
فردوسی .
ازو شد دل پیلتن پرنهیب
بترسید کامد بتنگی نشیب .
فردوسی .
از آن آگهی شد دلش پرنهیب
سوی چاره برگشت و بند و فریب .
فردوسی .
دلش پرنهیب است و پرخون جگر
ز بس درد و تیمار چندین پسر.
فردوسی .
بدان برز و بالا ز بیم نشیب
دلش ز آفریدون شده پرنهیب .
فردوسی .
دلم گشت از آن خواب بد پرنهیب
ز بالا بدیدم نشان نشیب .
فردوسی .
