پرن

پرن . [ پ َ رَ ] (اِ) دیبای منقش و لطیف . پرنیان :
گفتم چه چیز باشد زلفت در آن رخت
گفتا یکی پرند سیاه و یکی پرن .

فرخی .

نرگس تازه چو چاه ذقنی شد بمثل
گر بود چاه ز دینار و ز نقره ذقنا
چونکه زرین قدحی بر کف سیمین صنمی
یا درخشنده چراغی بمیان پَرَنا.

منوچهری .

بروی و سینه و ساعد خجل شدند از وی
یکی حریر و دوم حله و سیم پرنا.

ادیب صابر.

|| (اِ، ق ) بمعنی دیروز که روز گذشته باشد. (برهان ).