پروراندن
لغت‌نامه دهخدا
پروراندن . [ پ َرْ وَ دَ ] (مص ) پرورش دادن . پروردن . پرورانیدن .تربیت کردن . پرورش کردن . ترشیح . تنبیت :
چنین پروراند همی روزگار
فزون آمد از رنگ گل رنج خار.
کنون دور ماندم ز پروردگار
چنین پروراند مرا روزگار.
جهانا چه بدمهر و بدگوهری
که خود پرورانی وخود بشکری .
من دوستانم را بکشم و دشمنان را بپرورانم . (قصص الانبیاء ص 829). || تغذیه . || انشاء. (منتهی الارب ). || زخرفة. آراستن ظاهر کلام : هر روز می پروراندو شیرین میکند و ببینی که از اینجا چه شکافد. (تاریخ بیهقی ص 455).
چنین پروراند همی روزگار
فزون آمد از رنگ گل رنج خار.
فردوسی .
کنون دور ماندم ز پروردگار
چنین پروراند مرا روزگار.
فردوسی .
جهانا چه بدمهر و بدگوهری
که خود پرورانی وخود بشکری .
فردوسی .
من دوستانم را بکشم و دشمنان را بپرورانم . (قصص الانبیاء ص 829). || تغذیه . || انشاء. (منتهی الارب ). || زخرفة. آراستن ظاهر کلام : هر روز می پروراندو شیرین میکند و ببینی که از اینجا چه شکافد. (تاریخ بیهقی ص 455).
