پرکرده
لغت‌نامه دهخدا
پرکرده . [ پ ُ ک َ دَ /دِ ] (ن مف مرکب ) مملو. انباشته . ممتلی :
وزان پس بفرمود کان جام زرد
بیارند پرکرده از آب سرد.
ز دینار پرکرده ده چرم گاو
سه ساله فرستاده بد باژ و ساو.
گشاد آن در گنج پرکرده جم
بداد او سپه را دو ساله درم .
- کار پرکرده ؛ کاری که مراراً کرده باشند :
گفت پر کرد شهریار این کار
کار پرکرده کی بود دشوار.
وزان پس بفرمود کان جام زرد
بیارند پرکرده از آب سرد.
فردوسی .
ز دینار پرکرده ده چرم گاو
سه ساله فرستاده بد باژ و ساو.
فردوسی .
گشاد آن در گنج پرکرده جم
بداد او سپه را دو ساله درم .
فردوسی .
- کار پرکرده ؛ کاری که مراراً کرده باشند :
گفت پر کرد شهریار این کار
کار پرکرده کی بود دشوار.
نظامی .
