پساوند
لغت‌نامه دهخدا
پساوند. [ پ َ وَ ] (اِ مرکب ) قافیه ٔ شعر را گویند. (برهان قاطع). و بیت ذیل را مثال آورده اند :
همه یاوه همه خام و همه سست
معانی باژگونه تا پساوند.
لکن در این بیت که در لغت نامه ٔ اسدی به شاهد آمده است پساوند بمعنی مقطع قصیده و غزل و غیر آن بنظر می آید و مصراع ثانی نیز ظاهراً بدین صورت بوده است : معانی از چکاده تا پساوند. صاحب فرهنگ رشیدی گوید: معنی ترکیبی [ پساوند ] آنکه نسبت به آخر دارد چه آوند کلمه ٔ نسبت است چنانکه در مقدمه گذشت . || مزید مؤخر. پسوند.
همه یاوه همه خام و همه سست
معانی باژگونه تا پساوند.
لبیبی .
لکن در این بیت که در لغت نامه ٔ اسدی به شاهد آمده است پساوند بمعنی مقطع قصیده و غزل و غیر آن بنظر می آید و مصراع ثانی نیز ظاهراً بدین صورت بوده است : معانی از چکاده تا پساوند. صاحب فرهنگ رشیدی گوید: معنی ترکیبی [ پساوند ] آنکه نسبت به آخر دارد چه آوند کلمه ٔ نسبت است چنانکه در مقدمه گذشت . || مزید مؤخر. پسوند.
