پف
لغت‌نامه دهخدا
پف . [ پ ُ ] (اِ صوت ) بادی بود که از دهان بدرآرند برای کشتن چراغ یا تیز کردن آتش یا سرد کردن چیزی گرم و امثال آن . پفو. فوت . دم . باد :
معاذاﷲ که من نالم ز چشمش
وگر شمشیر بارد ز آسمانش
بیک پف خف توان کردن مر او را
بیک لج پخج هم کردن توانش .
یوسف عروضی (از لغت نامه ٔ اسدی چ پاول هورن ).
هر که درسر چراغ دین افروخت
سبلت پف کنانش پاک بسوخت .
خط بمن انداخت گفت خَوه برو خَوه نی
کشت چراغ امید من به یکی پف .
از پف هر ناقص این چراغ نمیرد
نورالهیش ضامن است باتمام .
کاین چراغی را که هست او نوردار
از پف و دمهای دزدان دور دار.
کی شود دریا بپوز سگ نجس
کی شود خورشید از پف منطمس .
- امثال :
به پفی مشتعلند و به تفی خاموشند .
کسی که از شیر سوخت دوغ راپف کرده خورد .
|| آماس . ورم .
معاذاﷲ که من نالم ز چشمش
وگر شمشیر بارد ز آسمانش
بیک پف خف توان کردن مر او را
بیک لج پخج هم کردن توانش .
یوسف عروضی (از لغت نامه ٔ اسدی چ پاول هورن ).
هر که درسر چراغ دین افروخت
سبلت پف کنانش پاک بسوخت .
سنائی .
خط بمن انداخت گفت خَوه برو خَوه نی
کشت چراغ امید من به یکی پف .
سوزنی .
از پف هر ناقص این چراغ نمیرد
نورالهیش ضامن است باتمام .
اثیر اخسیکتی .
کاین چراغی را که هست او نوردار
از پف و دمهای دزدان دور دار.
مولوی .
کی شود دریا بپوز سگ نجس
کی شود خورشید از پف منطمس .
مولوی .
- امثال :
به پفی مشتعلند و به تفی خاموشند .
کسی که از شیر سوخت دوغ راپف کرده خورد .
|| آماس . ورم .
