پل
لغت‌نامه دهخدا
پل . [ پ َ / پ ِ ] (اِ) پاشنه ٔ پای . عقب :
دریغ این بر و برز و بالای تو
رکیب دراز و پل و پای تو.
همیشه کفش و پلش را کفیده بینم من
بجای کفش و پلش دل کفیده بایستی .
پل بکفش اندر بکفت و آبله شد کابلیچ
از پس غمهای تو، تا تو مگر کی آئیا.
دریغ این بر و برز و بالای تو
رکیب دراز و پل و پای تو.
فردوسی (از فرهنگ رشیدی ).
همیشه کفش و پلش را کفیده بینم من
بجای کفش و پلش دل کفیده بایستی .
معروفی (از لغت نامه ٔ اسدی ).
پل بکفش اندر بکفت و آبله شد کابلیچ
از پس غمهای تو، تا تو مگر کی آئیا.
عسجدی .
