پنج روزه
لغت‌نامه دهخدا
پنج روزه . [ پ َ زَ / زِ ] (اِ مرکب ) کنایه از مدت اندک باشد :
این پنج روزه مدت ایام آدمی
آزار مردمان نکند جز مغفلی .
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روزه دریابی .
- امثال :
هر کسی پنج روزه نوبت اوست .
- پنج روزه ٔ دنیا ؛ کنایه است از مدت عمر.
این پنج روزه مدت ایام آدمی
آزار مردمان نکند جز مغفلی .
سعدی .
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روزه دریابی .
سعدی .
- امثال :
هر کسی پنج روزه نوبت اوست .
- پنج روزه ٔ دنیا ؛ کنایه است از مدت عمر.
