پوستین به گازر دادن

پوستین به گازر دادن . [ ب ِ زَ / زُ دَ] (مص مرکب ) صاحب برهان گوید کنایه از بدگوئی و عیب جوئیست . لکن در بیت های ذیل معزی و انوری چنین مینماید که بمعنی کار بغیر اهل آن گذاردن است :
کی شود غرّه بگفتار مخالف چون توئی
مرد دانا کی دهدهرگز بگازر پوستین .

معزی .

بسلیمان نگر که از سر داد
پوستین اَمل بگازر داد.

سنائی .

گرت باید که سست گردد زه
اولا پوستین بگازر ده .

سنائی .

معشوقه دل ببرد و همی قصد دین کند
با آشنا و دوست کسی این چنین کند...
دل پوستین بگازر غم داد و طرفه آنک
روز و شبم هنوز همی پوستین کند.

انوری .

رجوع بکتاب امثال و حکم شود.