پویندگان
لغت‌نامه دهخدا
پویندگان . [ ی َ دَ / دِ ] (اِ) ج ِ پوینده :
ز پویندگان هر که مویش نکوست
بکشت و بر ایشان برآهیخت پوست .
ببالا ندارد جز این نیرویی
نپوید چو پویندگان هر سویی .
ز پویندگان هر که بد تیزرو
خورش کردشان سبزه وکاه و جو.
بدینگونه از چرم پویندگان
بپوشید بالای گویندگان .
ز پویندگان هر که مویش نکوست
بکشت و بر ایشان برآهیخت پوست .
فردوسی .
ببالا ندارد جز این نیرویی
نپوید چو پویندگان هر سویی .
فردوسی .
ز پویندگان هر که بد تیزرو
خورش کردشان سبزه وکاه و جو.
فردوسی .
بدینگونه از چرم پویندگان
بپوشید بالای گویندگان .
فردوسی .
