پوی پوی

پوی پوی . (ق مرکب ) مبالغه در آمدن و رفتن یعنی تند تند و دوان دوان . (آنندراج ) :
بره گیو را دید پژمرده روی
همی آمد آسیمه و پوی پوی .

فردوسی .

نبد راه بر کوه از هیچ روی
بگشتم بسی گرد او پوی پوی .

فردوسی .

به پیشم همه جنگجوی آمدند
چنین خیره و پوی پوی آمدند.

فردوسی .

کنون ای سرافراز با آبروی
به ایران بباید شدن پوی پوی .

فردوسی .

بدو گفت شاه از کجایی بگوی
کجا رفت خواهی چنین پوی پوی .

فردوسی .

وآن یار جفت جوی بگرد تو پوی پوی
با جعد همچو قیردمیده درو عبیر.

ناصرخسرو.

کجا عزم راه آورد راهجوی
نراند چو آشفتگان پوی پوی .

نظامی .

بنزدیک من پوی پوی آمدی .

حمله ٔ حیدری .

|| امر به پوییدن . یعنی بدو و زود براه برو. (آنندراج ).