پیره سر
لغت‌نامه دهخدا
پیره سر. [ رَ / رِ س َ ] (ص مرکب ) پیرسر. صاحب موی سفید. دارای موی کافورگون . سالخورده :
یکی پیره سر بود هیشوی نام
جوان مرد و بیدار و با فرّ و کام .
پدر پیره سر شد تو برنادلی
ز دیدار پیران چرا بگسلی .
پدر پیره سر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.
چو کاوس شد بی دل و پیره سر
بیفتاد ازو نام و فر و هنر.
چرا بایدم زنده با پیره سر
بخاک اندرافکنده چندین پسر.
|| سالخوردگی . پیری :
جهاندیده گودرز با پیره سر
نه پور و نبیره نه بوم و نه بر.
همان شاه لهراسپ با پیره سر
همه بلخ ازو گشت زیر و زبر.
چنین گفت گودرز با پیره سر
که تا من بمردی ببستم کمر.
ابا پیره سر تن برین رزمگاه
بکشتن دهم پیش ایران سپاه .
یکی پیره سر بود هیشوی نام
جوان مرد و بیدار و با فرّ و کام .
فردوسی .
پدر پیره سر شد تو برنادلی
ز دیدار پیران چرا بگسلی .
فردوسی .
پدر پیره سر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.
فردوسی .
چو کاوس شد بی دل و پیره سر
بیفتاد ازو نام و فر و هنر.
فردوسی .
چرا بایدم زنده با پیره سر
بخاک اندرافکنده چندین پسر.
فردوسی .
|| سالخوردگی . پیری :
جهاندیده گودرز با پیره سر
نه پور و نبیره نه بوم و نه بر.
فردوسی .
همان شاه لهراسپ با پیره سر
همه بلخ ازو گشت زیر و زبر.
فردوسی .
چنین گفت گودرز با پیره سر
که تا من بمردی ببستم کمر.
فردوسی .
ابا پیره سر تن برین رزمگاه
بکشتن دهم پیش ایران سپاه .
فردوسی .
