پیشه گرلغتنامه دهخداپیشه گر. [ ش َ / ش ِ گ َ ] (ص مرکب ) پیشه ور. پیشه کار : عقل قوت گیرد از عقل دگرپیشه ور کامل شود از پیشه گر. مولوی .رجوع به پیشه ور شود.