پیشگه

پیشگه . [ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مخفف پیشگاه است ... درتمام معانی . (از برهان ). صدر. صدر مجلس . جای نهادن تخت . پیشگاه . (جهانگیری ). مقابل پایگاه :
نهادند بر پیشگه تخت عاج
همان طوق زرین و پیرایه تاج .

فردوسی .

مجلس و پیشگه از طلعت او فرد مباد
که ازو پیشگه و مجلس با فر و بهاست .

فرخی .

بر آن پیشگه تختی از لاجورد
گهر در گهر ساخته سرخ و زرد.

اسدی .

بی هیچ علم و هیچ خردمندی
در پیشگه نشسته چو لقمانی .

ناصرخسرو.

من رانده به هم ، چو پیشگه باشد
طنبوری و پایکوب و بربط زن .

ناصرخسرو.

هر که با جان نایستاد به رزم
دان که در پیشگه بحق ننشست .

مسعودسعد.

بهرام فلک را ز پی قبله و قبله
چون پایگهش پیشگه هیچ مهی کو.

سنائی .

خانه ٔ هر که روی پیشگه خانه تراست
لیکن آن خانه کجا دست نهی بر دیوار.

سوزنی .

عزلت گزین ز پیشگه گیتی
کان پیشگاه بازپسان دارند.

خاقانی .

پس نشین از صدور کز کشتی
جز پسین جای پیشگه نکنند.

خاقانی .

ستاده قیصر و خاقان و فغفور
یک آماج از بساط پیشگه دور.

نظامی .

داماد و دگر گروه را خواند
در پیشگه بساط بنشاند.

نظامی .

نکیسا را بر آن در برد شاپور
نشاندش یک دو گام از پیشگه دور.

نظامی .

|| تخت . اورنگ :
که فرسوده بودند بسیار شاه
بدیده بسی شاه بر پیشگاه .

فردوسی .