پیشگهی
لغتنامه دهخدا
پیشگهی . [ گ َ ] (حامص مرکب ) مخفف پیشگاهی . رجوع به پیشگاهی شود :
هُنَرْت باید از آغاز اگر نه بی هنری
محال باشد جستن مهی و پیشگهی .
رجوع به پیشگاهی شود. || (اِ مرکب ) آنچه بوقت افطار خورند و چاشت . (آنندراج ). رجوع به پیشگاهی شود.
هُنَرْت باید از آغاز اگر نه بی هنری
محال باشد جستن مهی و پیشگهی .
ناصرخسرو.
رجوع به پیشگاهی شود. || (اِ مرکب ) آنچه بوقت افطار خورند و چاشت . (آنندراج ). رجوع به پیشگاهی شود.