پیغمبری

پیغمبری . [ پ َ / پ ِ غ َ ب َ ] (حامص مرکب ) عمل پیغمبر. نبوت . نباوة. (منتهی الارب ). رسالت . پیغامبری . پیامبری . پیمبری :
نشست اندرایران به پیغمبری
بکاری چنان یافه و سرسری .

دقیقی .

یکی پیر پیش آمدش سرسری
بایران بدعوی پیغمبری .

دقیقی .

بزابلستان شد به پیغمبری .
که نفرین کند بر بت آزری .

دقیقی .

که نپسندد او را [زرتشت را] به پیغمبری .
سر اندر نیارد بفرمانبری .

دقیقی .

ز چین نزد شاپور شد بارخواست
به پیغمبری شاه را یارخواست .

فردوسی .

چنان دان که شاهی و پیغمبری
دو گوهر بود در یک انگشتری .

فردوسی .

ببرد(محمد «ص ») از همه گوی پیغمبری
که با او کسی را نبد برتری .

اسدی .

سر علمها علم دین ست کان
مثل میوه ٔ باغ پیغمبری ست .

ناصرخسرو.

بلی این و آن هر دو نطق است لیکن
نماند همی سحر پیغمبری را.

ناصرخسرو.

عدل کن زآنکه در ولایت دل
در پیغمبری زند عادل .

سنائی .

سر ز هوا تافتن از سروری ست
ترک هوا قوت پیغمبری ست .

نظامی .

شنیدم که مانی بصورتگری
ز ری سوی چین شد به پیغمبری .

نظامی .

چندین هزار سکه به پیغمبری زدند
اول بنام آدم و خاتم بمصطفی .

سعدی .

|| فرستادگی . پیام آوری . قاصدی :
هماناکز ایران یکی لشکری .
سوی ما بیامد به پیغمبری .

فردوسی .

کزین پس بیائی به پیغمبری
ترا خاک داند که اسکندری .

فردوسی .

چو آن پاسخ نامه گشت اسپری
زنی بود گویا به پیغمبری .

فردوسی .

شوم پیش دژبان به پیغمبری
نمایم بدو مهر و انگشتری .

فردوسی .

به پیغمبری رنج بردم بسی
نپرسید از این باره از من کسی .

فردوسی .