ترجمه مقاله

پیل پیکر

لغت‌نامه دهخدا

پیل پیکر. [ پی پ َ / پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) دارای پیکری چون پیل . عظیم الجثه . فیل تن : مردی پیل پیکر، یا اسبی پیل پیکر؛ تناور. بزرگ جثه :
برفت و برخش اندر آورد پای
برانگیخت آن پیل پیکر ز جای .

فردوسی .


چو ببرید رستم سر دیو پست
بر آن باره ٔ پیل پیکر نشست .

فردوسی .


بر آن چرمه ٔپیل پیکر نشست
درفش سر نامداران به دست .

فردوسی .


بفرمود تا برنهادند زین
بر آن پیل پیکر هیون گزین .

فردوسی .


میان را ببستم بنام بلند
نشستم بر آن پیل پیکر سمند.

فردوسی .


کمندی بفتراک زین درببست
بر آن باره ٔ پیل پیکر نشست .

فردوسی .


تو از کودکی جنگ کردن گرفتی
ز دست و بر و بازوی پیل پیکر.

فرخی .


آهو خرام و گور سرین و پلنگ طبع
خرگوش گام و شیردل و پیل پیکر است .

شرف شفروه .


ز کوپال آن پیل جنگ آزمای
درآمد سر پیل پیکر ز پای .

نظامی .


شه پیل پیکر به خم ّ کمند
در آورد قنطال را زیر بند.

نظامی .


|| دارای نقش و تصویر پیل (علم و لواء) :
چنین گفت کان طوس نوذر بود
درفشش کجا پیل پیکر بود.

فردوسی .


زده پیش او پیل پیکر درفش
به نزدش سواران زرینه کفش .

فردوسی .


هنوز اندرین بد که گرد بنفش
پدید آمد و پیل پیکر درفش .

فردوسی .


چنان دان که آن پیل پیکر درفش
سواران و شمشیرهای بنفش .

فردوسی .


یکی پیل پیکر درفش از برش
به ابر اندر آورده زرین سرش .

فردوسی .


زده پیل پیکر درفش از برش
ز یاقوت تخت و ز در افسرش .

اسدی .


|| آنچه به شکل پیل ساخته شده باشد :
از دشمن ار چو کوره یک دم خلاف بینی
از گرز پیل پیکر، ساکن کنش چو سندان .

پرویز ملک (لباب الالباب چ نفیسی ص 54).


ترجمه مقاله