چاربرج
لغتنامه دهخدا
چاربرج . [ ب ُ ] (اِخ ) قلعه ای است در دهنه ٔ کوه صغلوک ، سکنه ٔ آن از ایل ویران لو و رعیت شادلو میباشند که در جمع بجنورد مالیات و خانواری خود را میدهند... این قلعه از قلاع قدیمه و سکنه ٔ آن از طائفه اکراد میباشد. (مرآت البلدان ج 1).