چاره جو. [ رَ / رِ ] (نف مرکب ) چاره جوی . تدبیرکننده . مدبر. جویای اصلاح امور. آنکه تدبیر و حیله کند. مصلحت اندیش : بفرمود تا پیش او آمدند بدان آرزو چاره جو آمدند. فردوسی . به فرمان همه پیش او آمدند به جان هر کسی چاره جو آمدند. فردوسی .

چاره جو

چاره پژوه

کینه جو

راه جو

چاره سگال

چاره جوی

چاره یوز

مدبر

بیغاره جو

چاره سنج

چاره اندیش

قاش زین

کَرَّتَيْنِ

طاهر

صحن دورنگ

مدکر

اختمان

لغت‌نامه دهخدا