چارگل
لغت‌نامه دهخدا
چارگل . [ گ ُ ] (اِ مرکب ) قسمی از داغ . (آنندراج ) :
ز تعلیمیش پخته ٔ چارجل
بود نزد فارس خط چارگل .
|| کنایه از نقش پای سگ . (آنندراج ). || چهارگل خودرو چون بنفشه و پنیرک و کدو و نیلوفر که جوشانده ٔ آنها جنبه ٔ داروئی دارد و بعنوان ملّین بکار میرود.
ز تعلیمیش پخته ٔ چارجل
بود نزد فارس خط چارگل .
ملاطغرا (در تعریف براق ، از آنندراج ).
|| کنایه از نقش پای سگ . (آنندراج ). || چهارگل خودرو چون بنفشه و پنیرک و کدو و نیلوفر که جوشانده ٔ آنها جنبه ٔ داروئی دارد و بعنوان ملّین بکار میرود.
