چاشت خوردن
لغت‌نامه دهخدا
چاشت خوردن . [ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) طعام خوردن بهنگام چاشت . صبحانه یا ناهار خوردن . هنگام چاشت غذا خوردن : تَغَدّی ؛ چاشت خوردن . تَضَحّی ؛ خورد در وقت چاشت . (منتهی الارب ) :
چون با پدرت چاشت خورد گیتی
ناچار خورد با تو ای پسر شام .
رنجه ای تا برخت چاشت خورم
که فلک بر دل من چاشت خور است .
صبح تو شام گشت و فلک با تو چاشت خورد
تو همچنان در آرزوی شام و چاشتی .
چون با پدرت چاشت خورد گیتی
ناچار خورد با تو ای پسر شام .
ناصرخسرو.
رنجه ای تا برخت چاشت خورم
که فلک بر دل من چاشت خور است .
خاقانی .
صبح تو شام گشت و فلک با تو چاشت خورد
تو همچنان در آرزوی شام و چاشتی .
خاقانی .
