چاهسار
لغت‌نامه دهخدا
چاهسار. (اِ مرکب ) چاه . چاهسر :
دو پایش فروشد به یک چاهسار
نبد جای آویزش و کارزار.
چو آمد ز ره نزد آن چاهسار
بنزدیک آن چاه بنهاد بار.
دگر چاهساری که بی آب گشت
فراوان برو سالیان برگذشت .
سوی خانه رفتند از آن چاهسار
به یک دست بیژن به دیگر زوار.
کشیدش دوان تا بدان چاهسار
دو دیده پر از خون و رخ چون بهار.
ز خس گشته هر چاهساری چو خوری
ز کف گشته هر آبگیری چو طبلی .
چاهساری ببین خراب شده
گشته مطموس و خشک از آب شده
اندر آن چاه گوی راز دلت
تا بیاساید این سرشته گلت .
چاهساری هزار پایه در او
ناشده کس مگر که سایه در او.
|| گودی عمیق . گودالی ژرف . || چاهسر. (آنندراج ). دهانه ٔ چاه . (ناظم الاطباء). سرچاه . لب چاه .
دو پایش فروشد به یک چاهسار
نبد جای آویزش و کارزار.
فردوسی .
چو آمد ز ره نزد آن چاهسار
بنزدیک آن چاه بنهاد بار.
فردوسی .
دگر چاهساری که بی آب گشت
فراوان برو سالیان برگذشت .
فردوسی .
سوی خانه رفتند از آن چاهسار
به یک دست بیژن به دیگر زوار.
فردوسی .
کشیدش دوان تا بدان چاهسار
دو دیده پر از خون و رخ چون بهار.
فردوسی .
ز خس گشته هر چاهساری چو خوری
ز کف گشته هر آبگیری چو طبلی .
منوچهری .
چاهساری ببین خراب شده
گشته مطموس و خشک از آب شده
اندر آن چاه گوی راز دلت
تا بیاساید این سرشته گلت .
سنایی .
چاهساری هزار پایه در او
ناشده کس مگر که سایه در او.
نظامی .
|| گودی عمیق . گودالی ژرف . || چاهسر. (آنندراج ). دهانه ٔ چاه . (ناظم الاطباء). سرچاه . لب چاه .
