چاه سر
لغت‌نامه دهخدا
چاه سر. [ س َ ] (اِ مرکب ) چاه . چاهسار :
منیژه بیامد بدان چاه سر
دوان ، خوردنیها گرفته ببر.
از آن چاه سر با دلی پر ز درد
دویدم بنزد تو ای نیکمرد.
|| سرچاه . لب چاه . دهانه ٔ چاه . || گودالی عمیق . گودی ژرف .
منیژه بیامد بدان چاه سر
دوان ، خوردنیها گرفته ببر.
فردوسی .
از آن چاه سر با دلی پر ز درد
دویدم بنزد تو ای نیکمرد.
فردوسی .
|| سرچاه . لب چاه . دهانه ٔ چاه . || گودالی عمیق . گودی ژرف .
