چاچله
لغت‌نامه دهخدا
چاچله . [ چ َ ل َ / چ َ ل ْ ل َ ] (اِ) کفش و پای افزار چرمی . پوزار. نوعی کفش . قسمی پای افزار. مطلق پاپوش :
گرفتم که جایی رسیدی ز مال
که زرین کنی صندل و چاچله .
غلام ارساده رو باشد و گر نوخطبود خوشتر
خوش اندر خوش بود باز آنکه با زوبین و چاچله .
کبر کردندی همه بر کتفشان نی گوردین
صدر جستندی همه در پایشان نی چاچله .
بس که کند بچشم و سر بر در درگه تو بر
صاحب چاچ و کاشغر خدمت کفش و چاچله .
گرفتم که جایی رسیدی ز مال
که زرین کنی صندل و چاچله .
عنصری .
غلام ارساده رو باشد و گر نوخطبود خوشتر
خوش اندر خوش بود باز آنکه با زوبین و چاچله .
عسجدی .
کبر کردندی همه بر کتفشان نی گوردین
صدر جستندی همه در پایشان نی چاچله .
مسعودسعد.
بس که کند بچشم و سر بر در درگه تو بر
صاحب چاچ و کاشغر خدمت کفش و چاچله .
فلکی شروانی .
