چاک چاک شدن
لغت‌نامه دهخدا
چاک چاک شدن . [ ش ُ دَ ] (مص مرکب ) شکافته شدن . ترکیدن . پاره و دریده شدن . بسیار پارگی و شکافتگی بهم رسانیدن . شرحه شرحه و ریش ریش شدن :
خروشید و جوشید و برکند خاک
ز نعلش زمین شد همه چاک چاک .
بلند آسمان چون زمین شد زخاک
بسی گردن و بر شده چاک چاک .
ز خورشید تابان و از گرد و خاک
زبانها شد از تشنگی چاک چاک .
در آواز او چرم جنگی پلنگ
شود چاک چاک و بخاید دو چنگ .
خروشید و جوشید و برکند خاک
ز نعلش زمین شد همه چاک چاک .
فردوسی .
بلند آسمان چون زمین شد زخاک
بسی گردن و بر شده چاک چاک .
فردوسی .
ز خورشید تابان و از گرد و خاک
زبانها شد از تشنگی چاک چاک .
فردوسی .
در آواز او چرم جنگی پلنگ
شود چاک چاک و بخاید دو چنگ .
فردوسی .
