چاک کردن

چاک کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) چاک زدن . پاره کردن . دریدن . شکافتن . خراشیدن :
بکردند چاک آن کیی جوشنش
بشمشیر شد پاره پاره تنش .

فردوسی .

به آب اندرون تن در آورده پاک
چنان چون کند خور شب تیره چاک .

فردوسی .

فکند آن تن شاهزاده بخاک
بچنگال کردش جگرگاه چاک .

فردوسی .

کواکب بر بساط مجره کاه بگستردند و صبح جامه چاک کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 159). || در مصیبت عزیزی جامه بر تن دریدن . گریبان دریدن یا جامه بر تن پاره کردن در عزا و ماتم یا از شدت اندوه و الم . چهره بناخن شخودن :
همه جامه ٔ پهلوی کرد چاک
خروشان بسر بر همی ریخت خاک .

فردوسی .

بیفتاد ز اسب آفریدون بخاک
سپه سر بسر جامه کردند چاک .

فردوسی .

بزد دست و جامه بدرید پاک
بناخن دو رخ را همیکرد چاک .

فردوسی .

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک .

حافظ.