چاک خوردن
لغتنامه دهخدا
چاک خوردن . [ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) شکافته شدن . ترکیدن . پاره شدن . دریدن . مجروح شدن . زخم خوردن . بریده شدن و شکافتن عضوی از بدن یا جامه و جز آن :
چاکها از دم نسیم خورم
تارهای کفیده را مانم .
چاکها از دم نسیم خورم
تارهای کفیده را مانم .
مسیح کاشی (از آنندراج ).