چرا کردن

چرا کردن . [ چ َ ک َدَ ] (مص مرکب ) چریدن . سبزه و گیاه از زمین با دندان بریدن و خوردن ستور در حال رفتن . علف خوردن چارپایان گیاه خوار در چراگاه . راه رفتن و گیاه کندن و خوردن ستوران در مراتع. ارتعاء. رتاع . سَرح :
چرا همی نچمم تا کند چرا تن من
که نیز تا نچمم کار من نگیرد چم .

رودکی .

گل عارضی و لاله رخی ای رنگار من
در مرغزار آن گل و لاله چرا کنم .

مسعودسعد.

چون مشک چین تو داری ز آهوی چین مپرس
آهو بچین بهست که سنبل چرا کند.

خاقانی .

ذوق سخنهای من اصل شفای دل است
زانکه کنم نحل وار از گل معنی چرا.

سیف اسفرنگی .

نک بپرّانیده ای مرغ مرا
در چراگاه ستم کم کن چرا.

مولوی .

پهلوی تن ضعیف بود پشت دل قوی
صیدی که در ریاض ریاضت چرا کند.

سعدی .