چرا و چون
لغت‌نامه دهخدا
چرا و چون . [ چ ِوُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) چون و چرا. استدلال خواستن . تعلیل طلبیدن . مناظره . بحث و تعلیل :
تو گرد چون و چرا گر همی نیاری گشت
چرا و چون ترا ما بجان خریداریم .
چرا و چون نرسد دردمند عاشق را
مگر مطاوعت دوست تا چه فرماید.
تو گرد چون و چرا گر همی نیاری گشت
چرا و چون ترا ما بجان خریداریم .
ناصرخسرو.
چرا و چون نرسد دردمند عاشق را
مگر مطاوعت دوست تا چه فرماید.
سعدی .
