چشم سیاه
لغت‌نامه دهخدا
چشم سیاه . [ چ َ / چ ِ م ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چشم سیاهرنگ . چشمی برنگ سیاه . چشم که مردمک آن بغایت سیاه باشد :
بجان تو که نیارم تمام کرد نگاه
ز بیم چشم رسیدن بدان دو چشم سیاه .
ای سیه چشم چه دیدی تو از این دیده گناه
که نگاهت چو کنم خیره کنی چشم سیاه .
|| مراد چشم بی نور باشد. (بهار عجم ). چشم کور. چشم نابینا :
هست از بنفشه دیده ٔ بادام سرمه دار
روشن شود ز خط تو چشم سیاه ما.
بجان تو که نیارم تمام کرد نگاه
ز بیم چشم رسیدن بدان دو چشم سیاه .
فرخی .
ای سیه چشم چه دیدی تو از این دیده گناه
که نگاهت چو کنم خیره کنی چشم سیاه .
ایرج میرزا.
|| مراد چشم بی نور باشد. (بهار عجم ). چشم کور. چشم نابینا :
هست از بنفشه دیده ٔ بادام سرمه دار
روشن شود ز خط تو چشم سیاه ما.
میرزا طاهر وحید (از بهار عجم ).
