چشم فروبستن
لغت‌نامه دهخدا
چشم فروبستن . [ چ َ / چ ِ ف ُ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) چشم برهم نهادن . چشم بستن . چشم فرودوختن .
- چشم از چیزی فروبستن ؛ اعتراض کردن از اعتنا نمودن بشأن آن چیز. (آنندراج ).
- || صرف نظر کردن از آن چیز :
دلارامی که داری دل در او بند
دگر چشم از همه عالم فروبند.
- چشم از جهان فروبستن ؛ کنایه است از مردن و قطع حیات کردن . رجوع به چشم فرودوختن شود.
- چشم از چیزی فروبستن ؛ اعتراض کردن از اعتنا نمودن بشأن آن چیز. (آنندراج ).
- || صرف نظر کردن از آن چیز :
دلارامی که داری دل در او بند
دگر چشم از همه عالم فروبند.
سعدی .
- چشم از جهان فروبستن ؛ کنایه است از مردن و قطع حیات کردن . رجوع به چشم فرودوختن شود.
